Lang, lang gelden bedacht ik als naam voor dit bedrijf ‘Tuin aan Zee’ en begon met ‘De Verhalentuin.’ Het idee achter de naam was dat het allemaal zo lekker metaforisch was, verhalen in geuren en kleuren, en in een tuin gebeuren wonderen van de natuur.
Pas op met taal! Want er was ook een echte tuin, en het logo was afgeleid van het echte, witte tuinhekje. Een tuin met oude perenbomen, scharrelende kippetjes, veel doornhagen, bramen, meidoorn, rozen en berberis en veel gras, zodat er weinig onderhoud was en ik alle tijd had voor het verhalenwerk.
Pas op met metaforen! Want op een dag heninnerde ik mij dat ik altijd in een huis met tuin gewoond had en dat mijn vader zijn kerstbomen met kluit altijd plantte in de tuin. Zo werd het Tijdelijk Kerstbomenbos geboren, in 2016, op een klein strookje grond aan de sluis tegenover de tuin en al snel op een groter veldje aan de Sixhavenweg, die ik nog steeds vanuit het tuinhekje kan zien. Een soort hobby, want het was vooral voor de leuk.
Pas op met hobby’s! Ze laten altijd iets van je diepste verlangens zien. Het mijne was kennelijk bomen. De ruimte voor verandering diende zich letterlijk aan in de tijd en op dat kruispunt van mij leven stond de buurman. Een buurman die mij meesleepte in zijn auto (een paard is zó niet 21e eeuws) naar de Warmonderhof in Dronten, waar we samen twee jaar lang ons verdiepten in de biologische landbouw. Inmiddels zijn we na twee jaar tractorrijden, bomen snoeien, sla planten in september, kruidenbosjes binden, kippen houden onder de perenbomen en héél veel modder en zwarte nagels klaar voor de praktijk. We hebben een diploma en een landje voor een soeptuin. Nog een beetje klein, maar de bomen roepen, wie weet wat de volgende blog zal zijn en lees intussen de blogs van de Soeptuin.
Pas op met dromen en wensen, niet alleen in verhalen worden ze werkelijkheid.
Volg mij...
