De verschrikkelijke webreus

Een website, wat heb je er eigenlijk aan? Als je emailadres maar ergens te vinden is, en je telefoonnummer. Een foto van jezelf (Is ze het? Ja, ze is het), een routebeschrijving is ook handig.

Vanwege bovengenoemde achteloosheid had ik mijn website de afgelopen jaren flink verwaarloosd. Ooit was dat anders. Halve romans schreef ik op mijn website, want computers waren groot en zo ook het scherm, bovendien houd ik veel van woorden. Je moest ook zoiets als hosting hebben. Het bureau dat voor mij de website bouwde regelde dat bij ‘Webreus’ een reuze goedkoop en makkelijk hostingbedrijf, zeiden ze zelf. Eén keer per jaar betalen en klaar.

Inmiddels heb ik veel – overwegend jongere – mensen om mij heen, die even snel zelf een site bouwen. En ik maar doormodderen met dat gedrocht van een site van toen – toen ik nog dacht dat een smartphone alleen voor freaks was. Vandaar dat mijn site op een mobiel onleesbaar was. “Je moet je site ook eens upgraden, gewoon, op wordpress.”

Ik zucht vaak over alles wat een zzp-er ‘gewoon’ moet kunnen, ik hoopte stilletjes dat het bouwen van websites daar niet bij zou horen, maar helaas. Ik aan de wordpress. Tot mijn verrassing viel het alles mee, dankzij een reeks instructiefilmpjes die Eelco Jacobs van bureau ‘de Overkant’ maakte voor simpele zielen zoals ik. Ome Eelco legt het even uit en laat meteen zien hoe hij het doet (soofos.nl/cursus/wordpress-essentials-maak-eigen-website-wordpress/)

Ik bleek zowaar websites te kunnen bouwen, ook al bleef ik het jammer vinden dat het niets met verhalen vertellen te maken heeft, of met verbeeldingskracht. Een vriend-met communicatie-skills diende als meedenker en na twee maanden kon de oude site de lucht uit en de nieuwe erin. Zo, nu kunnen we weer echt aan het werk. Dacht ik. Dacht Eelco, die hem snel even over zou zetten op dinsdagavond: “Heb je de PLESK en FTP codes voor me?” Ergens in een reuze oud mailtje van de Webreus stonden ze.  Slecht nieuws de volgende ochtend: het ‘even overzetten’ was niet gelukt. Omdat die reuze oude codes kennelijk niet meer van deze tijd waren. Ik belde de reus op, op een fijn ouderwets 040 nummer “Alle lijnen zijn bezet, probeer het later nog eens”.  Reuze lullig boodschapje, want de lijnen waren helemaal niet bezet, bleek na vijftien keer bellen en enige internetresearch. Je kunt de reus doodeenvoudig telefonisch niet bereiken.

Vast van plan om de reus de verslaan, begon ik te mailen met alle mogelijke webreusadressen: info@webreus, helpdesk@webreus en ook met het adres van het jaarlijkse mailtje over het betalen. Eelco mengde zich in de strijd en we kregen zowaar wat hulp van de reus, die Eelco wel begreep en ik totaal niet. Helaas bleek  de reuzehulp reuze waardeloos, want reuze oud en daardoor onbruikbaar voor mijn super simpele site. Gelukkig gaven we niet op, Eelco en ik (nou ja, ik bijna wel, na een week geploeter begon ik te snikken en was ik bang dat twee maanden werk voor niets was geweest). Er was nog een geheim wapen: de pluginbouwer uit Thailand. Wat een plugin is, weet je pas als je webbouwer wordt, en onze pluginbouwer had volgens webreus een foutje gemaakt. Oei, dat had hij beter niet kunnen zeggen. Want die Thaise pluginbouwer werkte ’s nachts gewoon door en brak dwars door alle PLESK, FTP en POP3 codes heen in bij de Webreus, om tot de conclusie te komen dat er met hun plugin niets aan de hand was, maar dat de reus gewoon in een reuzeslaap was gedommeld. Telefoon opheffen, niet op mail reageren, jaarlijks een klein bedragje innen, dat is alles wat de reus deed. Meegaan met de tijd: dat moet je van een reus kennelijk niet verwachten. Domme, ouderwetse reus. Eelco en de Thaise pluginbouwer hielden vol en eindelijk: het lukte! Precies op die dag dat de haan victorie kraaide en mijn site toch de lucht in ging, stuurde het automatische reuzenmailingsysteem mij het jaarlijkse reuzenmailtje: uiterlijk twee maanden van tevoren opzeggen, of anders…

Waarmee maar weer bewezen is dat websites bouwen alles te maken heeft met verhalen en verbeeldingskracht. Je moet juist die stomme klusjes doen, dan krijg je zomaar een verhaal, inclusief damsel in distress, Thaise en Amsterdamse ridders te paard en domme reuzen. Het wordt ‘anders’. Na zeven jaar gaan we uit elkaar, de reus en ik. Eén vinger is genoeg, één druk op de knop: Dag reus!, hierbij zeg ik mijn abonnement op.

En ze leefde nog lang en gelukkig.

Volg mij...
Als je dit wil delen, dan kan dat hier:
0

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *